نفرین امام حسین(ع)
الف) نفرین به دشمنان
1.
عبدالله بن حصین آن هنگام که گفت: «ای حسین! آیا این آب را نمی بینی، که
همچون دل آسمان می درخشد؟ به خدا سوگند یک قطره از آن را نخواهی چشید تا
تشنه کام بمیری!»
امام فرمود: «خدایا او را از تشنگی بمیران و هرگز او را نیامرز
2.
مالک بن حوزه، آن هنگام که ایستادو گفت: ای حسین! مژده باد که آتش دنیا
قبل از آخرت می سوزاندت»! و امام فرمود: «خدایا! او را در آتش بلا و پیش از
آخرت در دنیایش بسوزان!» گفتنی است، اسب مالک در این هنگام او را در آتشی
افکند که اصحاب امام در خندق ها روشن کرده بودند!.
3. نفرین امام بر
شمر ذی الجوشن، آن هنگام که با نیزه بر خیمه امام کوبید و گفت: آتش
بیاورید ه این خیمه را با اهلش بسوزانم!» در این هنگام، بانگ بانوان برخاست
و از خیمه ها بیرون آمدند. امام به شمر ندا داد. ای فرزند ذی الجوشن! آیا
آتش می خواهی تا اشیانه اهلم را بسوزانی؟ خدا به آتشت بسوزاند!
ـ نفرین امام بر مردی از قبیله بنی دارم به نام زرعه، آن هنگام که میان امام و آب حائل شد و تیری افکند که بر چانه آن حضرت نشست.
ـ نفرین امام بر محمد بن اشعث، آن هنگام که جسورانه از امام پرسید: «میان تو و محمد صلی الله علیه و آله چه خویشی هست»؟.
ـ نفرین امام هنگام جنگ با کوفیان
ـ نفرین امام بر مالک بن سرکندی که با شمشیر بر کلاه خود امام علیه السلام زد آن هنگامی که بدن امام، مجروح و رنجور و خسته بود.
ـ نفرین امام، هنگام شهادت یارانش
1. هنگام شهادت علی اکبر علیه السلام ، خطاب به عمر سعد فرمود: «تو را چه می شود خدا نسلت را قطع کند و کارت را بی برکت سازد».
2.
پس از شهادت قاسم علیه السلام فرمود: «خدایا! از شمارشان بکاه و با
نیازمندی، ایشان را بکش و هیچ یک را باقی مگذار و آنان را هرگز نیامرز!
3. بعد از شهادت عبدالله بن مسلم بن عقیل. فرمود: «بار الها! کشندگان آل عقیل را بکش!»
4. هنگام شهادت عبدالله بن حسن
5.
بعد از شهادت علی اصغر فرمود: «خدایا! باران آسمان را از ایشان باز دارد و
برکاتت را از آنان دریغ دار! خدایا هرگز از ایشان راضی مشو!»
مواردی که دشمن بی رحم، با گفتار و رفتار خود، سعی در شکنجه روحی امام و آزردن قلب ایشان داشتند
1.
آن هنگام که حضرت علیه السلام برای گزاردن نماز اول وقت، مهلت خواستند،
حصین بن نمیر اسائه ادب نمودو گفت: «نماز شما پذیرفته نیست».
2.
تمیم بن حصین فرازی از سپاه کوفه به میدان آمد و دراوج عطش امام علیه
السلام فریاد زد: ای حسین! ای یاوران حسین! آیا این آب فرات را نمی بینید
که هم چون سینه مارها (یا طبق نسخه دیگر: ماهیان) می درخشد؟! به خدا سوگند
شما قطره ای از آن نخواهید نوشید، تا بمیرید!
3. پاسخ اهل کوفه به امام علیه السلام هنگام اجتماع ایشان که فرمود: «برچه اساسی با من می جنگید...»
گفتند: «با تو می جنگیم به سبب بغضی که به پدرت داریم و به آنچه در روز بدر و حنین با پدران ما کرد!»
4.
در لحظات آخر، که تمامی بدن مبارک حضرت پر از آثار تیر و نیزه و شمشیر
دشمن شده بود، تمیم بن قحطبه از فرماندهان شام ـ نزدیک آمد و گفت: «ای
فرزند علی! تا کی مقاومت می کنی؟! فرزندان و یارانت همگی کشته شدند و تو
باز می خواهی با شمشیر، با بیست هزار نفر بجنگی؟!»
5. گفتار شمر با
امام علیه السلام و در پاسخ استغاثه ایشان که گفت: ای حسین کجایی؟! آیا از
ما آب می خواهی؟! این محال است! آری به آتش سرخ و آب داغ... مژده ات باد!
6.
در آخرین لحظات حیات امام علیه السلام «شمر» و «سنان» که لعنت ابدی خداوند
نثارشان باد ـ نزد امام آمدند: شمر با جسارت، پا بر تن امام زده، گفت: «ای
فرزند ابوتراب! آیا باور نداشتی که پدرت دوستانش را بر حوض پیامبر، سیراب
می کند؟! اینک صبر کن تا از دست او آب بنوشی!
7. امام در روز عاشورا
نیایش فرمود: «خدایا! ما خاندان و ذریه وخویشان پیامبر توأیم، ظالمان و
غاصبان حق ما را درهم شکن؛ که تو شنوای نزدیکی!» دراین هنگام محمد بن اشعث
به آن حضرت گفت: «میان تو و محمد چه خویشی است؟!» و با این سخن دل حضرت را
آزرد و نفرین ایشان را بر خود خرید.
